Kerstverhalen.com

Terwijl hij de kwast afveegt aan een oude lap, kijkt Hans meewarig naar de afbeelding op het doek dat voor hem op de ezel staat. De achtergrond van het schilderij is eenvoudig. In de hoek bij het raam staat een kerstboom, waarvan de lampjes een zwak licht verspreiden. In het donker zijn in de ruimte vaag de contouren van een ladekast te herkennen en aan de rechterkant is nog net een deel van een stoel zichtbaar. Verdere details ontbreken. De prioriteit van Hans lag bij het uitbeelden van de vrouw die hem met haar grijsblauwe ogen droevig aankijkt en die hij tot in detail vanuit zijn hoofd naar het doek heeft overgebracht.

Zijn ogen worden vochtig bij het zien van de perfectie die hem aanstaart vanaf het linnen tegenover hem. De uiterlijke schoonheden van alle vrouwen waarvan Hans ooit heeft gehouden, zijn samengesmolten tot het beeld van Victoria, zoals hij de beminnelijke vrouw noemt. Zelfs de door hem bewonderde imperfecties van de vrouwen die zijn hart ooit hadden gestolen, maar die hun eigen hart te goed hadden beveiligd tegen hem, heeft hij verwerkt in het portret. Lees verder

“We zagen het bij een van de kraampjes op de kerstmarkt liggen en ik moest meteen aan jou denken.”
Uit de papieren zak die hij van zijn zus heeft gekregen, haalt Bas een doorzichtige kerstbal. Op de bodem staat een kerstboom naast een sneeuwpop.
“Als je hem schudt, dan gaat het sneeuwen,” zegt Mireille opgewekt.
“Dank je zus.” Bas geeft zijn zus een kus op haar wang.
“Bedankt dat je op de meiden hebt gepast.”
Bas glimlacht terwijl hij met zijn hand door de haren van Sofie van acht woelt.
“Geen probleem hoor. Wij hebben ons prima vermaakt, nietwaar?”
Sofie knikt. “We hebben films met de Muppets gekeken.”
“En oom Bas had kerstkransjes in de kerstboom gehangen,” vult de zesjarige Roos aan.
“Nogmaals bedankt, Bas. Je bent nog steeds welkom met de jaarwisseling.”
Bas knikt. “Ik weet het, zus. Maar ik red me wel. Fijne kerstdagen.”
“Jij ook een vrolijk kerstfeest. Kom meiden, we gaan naar huis.”

Lees verder

“Ik had me deze kerst toch heel anders voorgesteld. Dit noem ik geen luxe cruiseschip, Jonas!”
Met haar arm veegt Kristien haar ooghoeken droog.
“Kom op, we hebben geen tijd om stil te zitten.”
“Ik kan niet meer. Mijn armen doen zeer, ik ben moe en ik heb het koud.”
Jonas zucht. “Ik ook. Dus moeten we in beweging blijven.”
Vanaf zijn plek achterin de boot, ziet Jonas dat Kristien de peddel pakt en weer begint te roeien. Ook hij haalt zijn peddel weer door het water, al worden zijn slagen steeds korter.
“Weet je wel waar we naartoe gaan?” Kristiens stem trilt.
“In ieder geval weg van de dood,” antwoordt Jonas. Hij kijkt om en ziet de lichte onderbreking van het nachtelijk duister. In gedachten hoort hij de paniek in de stemmen van mensen die hij niet kent. Mensen die hij samen met Kristien aan hun lot overlaat. Lees verder