Kerstmagie

Met de foto van Annika in zijn hand, ligt Magnus op de bank. Hij kan zich er niet toe zetten om naar bed te gaan, niet deze avond die eigenlijk haar avond had moeten zijn. Zij was immers degene geweest die kerst van extra glans voorzag. Annika versierde de woonkamer, kocht de kerstcadeaus en stond uren in de keuken om een viergangendiner te kunnen serveren. Ze genoot van al die momenten, die haar de kans gaven om de magie van kerst te omarmen. Magie die dit jaar lijkt te zijn verdwenen.

Magnus kijkt naar de boom in de hoek van de kamer. Olivia heeft hem uitgezocht in het bos, waarna hij hem heeft omgehakt en in een emmer in de hoek heeft gezet. Daarna heeft hij tevergeefs gewacht tot de boom versierd zou worden. Zelf kon hij zich er niet toe zetten om de kerstversieringen tevoorschijn te halen en de confrontatie aan te gaan met de herinneringen die in de dozen zitten. Het resultaat is een boom met meer naalden op de vloer en de cadeaus eronder dan aan de takken, met een paar uit wit crêpepapier geknipte kerstballen erin om er nog iets van te maken.

In zijn ooghoek ziet Magnus iets bewegen. Hij draait zijn hoofd en ziet zijn dochter door de kamer lopen. In haar hand houdt ze haar teddybeer, die met een poot over de grond sleept. Olivia lijkt hem niet op te merken. Ze pakt een eetkamerstoel en gaat erop zitten, met haar gezicht naar het raam gericht. Af en toe staat ze op en drukt ze haar handen en gezicht tegen het raam.
“Olivia, waar kijk je naar?” Hoewel hij het zachtjes vraagt, kijkt het meisje geschrokken om. Magnus gaat op zijn knieën naast haar zitten. “Wat is er aan de hand?”
Olivia laat haar schouders zakken en richt haar blik omlaag. “Mama zei altijd dat in de nacht voor Kerstmis de Kerstman door de lucht vliegt met zijn slee. Ik wil hem iets vragen.”
“Lieverd, je weet toch dat de Kerstman niet echt is?”
“Hij is wel echt!” gooit Olivia er boos uit, “Mama zei dat de Kerstman bestaat. Je moet er alleen in geloven.”
Magnus slikt. “Lieverd, als de Kerstman bestond, had ik dat geweten hoor. Maar ik heb hem nog nooit gezien.”
“Omdat je niet in hem gelooft. Net als kerstmagie, dat heb jij ook niet, zei mama.”

Magnus ziet Annika weer voor zich, ruim een jaar geleden. Ze straalde toen hij thuiskwam uit zijn werk en hij aan haar vroeg hoe ze het toch voor elkaar kreeg om het huis zo te laten schitteren met kerstversieringen. “Een beetje van mezelf en een beetje magie,” had ze glimlachend geantwoord. Toen Magnus zei dat hij het nooit zo mooi zou kunnen versieren, knikte ze en fluisterde in zijn oor: “Klopt, want als je niet in kerstmagie gelooft, kun je het ook niet gebruiken.”
Als hij zijn ogen weer opent, ziet hij dat Olivia haar armen over elkaar heeft geslagen. Het raam weerspiegelt haar boze blik. Magnus schudt zijn hoofd.
“En wat wil je de Kerstman vragen dan?”
Olivia haalt haar schouders op. “Ik wil mama terug, zodat ze de kerstboom mooi kan maken.”
“Sorry dat ik niet zo goed ben in kerst, Olivia. Kun jij anders niet wat van jouw kerstmagie aan mij geven, zodat ik de boom mooi kan maken?”
Olivia kijkt hem aan met een flauwe glimlach. “Zo werkt kerstmagie niet, pap.”
“Hoe werkt het dan wel?”
“Nou, mama zei altijd dat de kerstmagie diep van binnen zit bij iedereen, maar dat het voor veel mensen, ook voor jou, moeilijk is om hem te vinden.”
“Ik wou dat ik erin kon geloven, zodat ik jou een mooie kerst kan geven.”

Magnus legt zijn hand op Olivia’s schouder en kijkt uit het raam. De sterren fonkelen boven het besneeuwde landschap. Hij probeert te bedenken wat Annika nu zou doen en vindt een herinnering waarin hij naast haar ziekenhuisbed zat. Ze keek hem aan en wenkte hem dichterbij te komen.
“Magnus. Als ik… als… als ik het niet red, doe de dingen op jouw manier. Ik geloof in je, wat je ook doet. En als je het even niet meer weet, doe dan het eerste dat in je opkomt.”

Magnus staat op. “Kom, trek iets warms aan.”
Olivia kijkt hem verbaasd aan.
“Ja, je gaat niet alleen in je pyjama naar buiten.”
“Naar buiten? Waarom, pap?”
“Om de kerstman te zoeken, natuurlijk. Ik heb gehoord dat hij dol is op sneeuwengelen.”
“Is mama ook een sneeuwengel?”
Magnus slikt. “Mama is alle engelen die je maar wil dat ze is.”
Olivia slaat even haar armen om hem heen en rent daarna naar haar kamer.

Magnus loopt alvast de tuin in. Olivia volgt al snel en pakt met twee handen zijn hand vast. “Ik ben er klaar voor.”
“Oké, dan gaan we.” Magnus begint te rennen door de sneeuw. Olivia, die zijn hand heeft moeten loslaten, volgt hem. Aan het einde van de oprit maakt Magnus een bocht naar rechts, laat zich op zijn rug op het besneeuwde gazon vallen en veegt met zijn armen en benen door de sneeuw. Olivia volgt zijn voorbeeld.
Na een tijdje blijft hij doodstil liggen en wijst naar de lucht. “Is dat de slee, misschien?”
“Volgens mij is dat een vliegtuig.”
“En dat daar dan?”
“Ook een vliegtuig, pap.”
Voorzichtig staat Magnus op. Olivia strekt haar armen naar hem uit en hij helpt haar overeind. Als ze even niet kijkt, pakt hij een handje sneeuw en gooit het in haar gezicht. Olivia reageert meteen door een sneeuwbal zijn kant op te gooien. Ze heeft een paar pogingen nodig om er een vol in zijn gezicht te mikken.

Terwijl Magnus de sneeuw uit zijn ogen veegt, hoort hij achter zich een schuivend geluid en even meent hij zachte bellen te horen rinkelen. Hij draait zich om, maar ziet niets anders dan het silhouet van hun huis en het licht achter het woonkamerraam. Hij bukt zich om een nieuwe sneeuwbal te maken, als hij zich realiseert dat het licht in de woonkamer niet zo’n fel licht verspreidt. Hij rent naar binnen, op de voet gevolgd door Olivia.

In de woonkamer kijkt Magnus verbaasd rond. De kerstboom zit vol naalden, lichtjes en kerstballen en eronder ligt het vol met grote en kleine pakjes.
“Wow, pap, hoe heb je dit zo snel gedaan?”
“Ik… ik heb geen idee, Olivia.”
“Wat is dat?” Olivia wijst naar een envelop die tegen de foto van Annika staat. Magnus maakt hem open en haalt er een foto van twee kerstengelen uit, een grote en een kleine, precies zoals zij ze hebben gemaakt in de tuin. Op de achterkant herkent hij het handschrift van Annika in de woorden: “Dit is nou jouw kerstmagie. Koester hem, voor alle mooie kerstmomenten die nog gaan komen.”