Eigenlijk was Kerst al niet meer hetzelfde op het moment dat Florian tijdens het kerstdiner in 2009 letterlijk mijn lot in mijn handen legde. Ik kende hem toen ruim achttien jaar.
Florian woonde toen bij zijn oma. Het was rond kersttijd, lang voordat ik hem leerde kennen, dat hij zijn ouders verloor bij een kettingbotsing op de A4. Kerst was voor hem dan ook nooit een tijd van vreugde en gezelligheid. Kerst kenmerkte zich voor Florian als een tijd van mooie herinneringen en het gemis van zijn ouders. Met de jaren leek dat te slijten, maar nu ik er aan terugdenk, gaf hij elk jaar weer signalen af die het tegendeel beweerden. Die signalen heb ik toen niet herkend. Had ik toen maar gezien wat hij probeerde te vertellen. Al was de verandering misschien al in 2009 onomkeerbaar geworden.
Sinds de dood van zijn oma vierde Florian Kerst bij mij thuis. In het jaar waarin het misging, begon Kerst niet anders. Elvira kwam met de rollade onze eetkamer binnen, terwijl ik de kaarsjes naast onze borden aanstaak. Florian zat zwijgend voor zich uit te staren. Pas toen ik de rollade aansneed, kwam hij weer tot leven en vertelde over zijn nieuwe baan, waar hij in februari zou beginnen. Hij had zijn baan als taxichauffeur opgezegd, om als planner bij een transportbedrijf aan de slag te gaan. Hij had genoeg van al die vreemde mensen die hij moest vervoeren. Vooral in deze tijd van het jaar viel het hem zwaar, en hij spaarde zijn vakantiedagen ieder jaar weer op om de verhalen van passagiers over hun kerstplannen te ontwijken.
Na het eten haalde we de pakjes onder de kerstboom vandaan. Florian was dol op wijn, dus voor hem had ik een fles Cabernet Sauvignon uit 1995 gekocht. Van Florian kreeg ik een envelop met daarin het oudejaarslot met eindcijfer 91, naar het jaar waarin we elkaar hadden leren kennen. Dat was Florian ten voeten uit. Hij was weinig creatief met cadeaus en wilde geen geld geven. Maar toen hij mij mijn lot in handen drukte, wist hij niet dat op dat lot 5.000 euro zou vallen.
Florian nam daarna ruim tien maanden afstand van mij. Volgens hem had het niets met het geld te maken. Hij realiseerde zich volgens eigen zeggen dat Kerst voor ons niet hetzelfde betekende, en dat hij wat tijd voor zichzelf nodig had om ook gelukkig te kunnen zijn met Kerst. Toen hadden de alarmbellen al moeten gaan rinkelen bij mij, maar ik hoorde alleen maar kerstklokjes.
Het is stil nu, tijdens het kerstdiner van 2011. De tafel is voor drie personen gedekt, en het kaarsje naast het bord van Florian brandt ook dit jaar. Elvira zit tegenover me te eten. Ik kijk naar de lege stoel naast me en wens Florian een gelukkig kerstfeest, terwijl ik terugdenk aan Kerst 2010.
Zijn deur was open toen ik hem kwam ophalen. Hij zat op zijn favoriete stoel en keek me glimlachend aan. Zijn laatste woorden zal ik nooit vergeten.
‘Dit jaar vier ik Kerst met mijn ouders. Gelukkig kerstfeest, Bas!’
Voor ik iets terug kon zeggen, haalde hij de trekker over.
Geef een reactie