Categorie: Auteur: Van Dam, M.G.

“We zagen het bij een van de kraampjes op de kerstmarkt liggen en ik moest meteen aan jou denken.”
Uit de papieren zak die hij van zijn zus heeft gekregen, haalt Bas een doorzichtige kerstbal. Op de bodem staat een kerstboom naast een sneeuwpop.
“Als je hem schudt, dan gaat het sneeuwen,” zegt Mireille opgewekt.
“Dank je zus.” Bas geeft zijn zus een kus op haar wang.
“Bedankt dat je op de meiden hebt gepast.”
Bas glimlacht terwijl hij met zijn hand door de haren van Sofie van acht woelt.
“Geen probleem hoor. Wij hebben ons prima vermaakt, nietwaar?”
Sofie knikt. “We hebben films met de Muppets gekeken.”
“En oom Bas had kerstkransjes in de kerstboom gehangen,” vult de zesjarige Roos aan.
“Nogmaals bedankt, Bas. Je bent nog steeds welkom met de jaarwisseling.”
Bas knikt. “Ik weet het, zus. Maar ik red me wel. Fijne kerstdagen.”
“Jij ook een vrolijk kerstfeest. Kom meiden, we gaan naar huis.”

Lees verder

“Ik had me deze kerst toch heel anders voorgesteld. Dit noem ik geen luxe cruiseschip, Jonas!”
Met haar arm veegt Kristien haar ooghoeken droog.
“Kom op, we hebben geen tijd om stil te zitten.”
“Ik kan niet meer. Mijn armen doen zeer, ik ben moe en ik heb het koud.”
Jonas zucht. “Ik ook. Dus moeten we in beweging blijven.”
Vanaf zijn plek achterin de boot, ziet Jonas dat Kristien de peddel pakt en weer begint te roeien. Ook hij haalt zijn peddel weer door het water, al worden zijn slagen steeds korter.
“Weet je wel waar we naartoe gaan?” Kristiens stem trilt.
“In ieder geval weg van de dood,” antwoordt Jonas. Hij kijkt om en ziet de lichte onderbreking van het nachtelijk duister. In gedachten hoort hij de paniek in de stemmen van mensen die hij niet kent. Mensen die hij samen met Kristien aan hun lot overlaat. Lees verder

Eigenlijk was Kerst al niet meer hetzelfde op het moment dat Florian tijdens het kerstdiner in 2009 letterlijk mijn lot in mijn handen legde. Ik kende hem toen ruim achttien jaar.

Florian woonde toen bij zijn oma. Het was rond kersttijd, lang voordat ik hem leerde kennen, dat hij zijn ouders verloor bij een kettingbotsing op de A4. Kerst was voor hem dan ook nooit een tijd van vreugde en gezelligheid. Kerst kenmerkte zich voor Florian als een tijd van mooie herinneringen en het gemis van zijn ouders. Met de jaren leek dat te slijten, maar nu ik er aan terugdenk, gaf hij elk jaar weer signalen af die het tegendeel beweerden. Die signalen heb ik toen niet herkend. Had ik toen maar gezien wat hij probeerde te vertellen. Al was de verandering misschien al in 2009 onomkeerbaar geworden. Lees verder

De donkere klinkers tekenden zich in de avondschemering duidelijk af tussen de witte trottoirs, alsof de straat de zichtbare grens tussen twee werelden was. Het raam aan de overkant van de straat werd verlicht door de tientallen lampjes die Tamara zelf in de kerstboom had gehangen. Dat was twee weken geleden, op een dag waarop de regen maar niet wilde stoppen met vallen. Vanachter mijn woonkamerraam keek ik toe hoe zij de boom met zijn geurende takken naar binnen droeg, hoe ze het net eraf haalde en hoe de takken zich ontvouwden. Ik zag hoe zij de lampjes erin hing en vervolgens de kerstballen. En elke avond als de lampjes brandden, keek ik vanachter mijn raam weer toe. Aan de overkant was het Kerst, maar in mijn huis heerste de stilte van de melancholie. Lees verder