Categorie: Kerstverhalen

Ze zat op een bankje in een wereld waarin alle kleur was weggepoetst door sneeuwvlokken die alles bedekten met een deken van kou. Lena had haar ogen dicht en snoof de diepvriesgeur op die haar gedachten naar een herinnering uit haar kleutertijd leidde. Het was er een die was gevuld met waterijsjes en ijskoude aardbeiensmoothies die haar vader voor haar maakte. Een moment lang voelde ze de warmte door haar lichaam stromen, die ze samen met hem was kwijtgeraakt.
Stemmen brachten haar terug naar het hier en nu. Twee jongens uit de buurt keken haar verschrikt aan, alsof ze uit het niets was verschenen.
“Waar komt die verschrikkelijke sneeuwvrouw vandaan?” en “we moeten de Ghostbusters bellen, het spookt daar,” riepen ze. Stoïcijns keek ze de jongens aan, terwijl ze de sneeuw van haar kleren veegde en langzaam opstond. Met tegenzin maakte ze aanstalten om naar huis te gaan, waar de echte kilte op haar zou wachten. Maar ze had nog geen drie stappen gezet, toen haar aandacht werd getrokken door een rode kerstmuts die voor haar voeten op de grond lag. Lena pakte hem op en zag tot haar verbazing dat op de voorkant haar naam geborduurd was. Ze keek om zich heen, maar er was niemand meer te bekennen. Toch hoorde ze duidelijk iemand fluisteren: “Zet hem op je hoofd.”. Lena keek aarzelend naar de rode muts in haar hand, haalde haar schouders op en zette hem op haar hoofd. Op dat moment begon de wereld om haar heen te draaien. Lees verder

Kreunend komt Nick overeind. Zijn hoofd voelt zwaar en zijn slapen bonken. Hij rilt en moet hoesten door de koude lucht die zijn longen in stroomt. Langzaam dringt het besef tot hem door dat een sneeuwdek door de openstaande deur naar binnen komt. Nick wankelt naar de deur en probeert hem te sluiten, maar hij krijgt er geen beweging in. Als hij naar buiten kijkt, ziet hij in alle richtingen een eindeloze witte vlakte.
Rillend van de kou loopt hij terug naar binnen. Hij bevindt zich in een kleine hut die hij niet kent, met in het midden een tafel waar twee houten stoelen onder zijn geschoven. In de verste hoek ziet hij een haard met de smeulende resten van een vuur. Naast de haard staat een grijze fauteuil onder een klein raam en daarnaast staat een verdorde kerstboom, versierd met witte ijspegels. Tegen de wand tegenover de deuropening staat een houten bed dat gedeeltelijk schuilgaat onder een dunne laag sneeuw. Nick schrikt als hij aan de wand naast het bed een spiegel ziet. Het is de spiegel van Christine en die hoort hier niet te hangen. Lees verder

Met de foto van Annika in zijn hand, ligt Magnus op de bank. Hij kan zich er niet toe zetten om naar bed te gaan, niet deze avond die eigenlijk haar avond had moeten zijn. Zij was immers degene geweest die kerst van extra glans voorzag. Annika versierde de woonkamer, kocht de kerstcadeaus en stond uren in de keuken om een viergangendiner te kunnen serveren. Ze genoot van al die momenten, die haar de kans gaven om de magie van kerst te omarmen. Magie die dit jaar lijkt te zijn verdwenen.

Magnus kijkt naar de boom in de hoek van de kamer. Olivia heeft hem uitgezocht in het bos, waarna hij hem heeft omgehakt en in een emmer in de hoek heeft gezet. Daarna heeft hij tevergeefs gewacht tot de boom versierd zou worden. Zelf kon hij zich er niet toe zetten om de kerstversieringen tevoorschijn te halen en de confrontatie aan te gaan met de herinneringen die in de dozen zitten. Het resultaat is een boom met meer naalden op de vloer en de cadeaus eronder dan aan de takken, met een paar uit wit crêpepapier geknipte kerstballen erin om er nog iets van te maken.
Lees verder